قسمت نشد

پنج سال پيش اين روزها تو درد و خستگي روزهاي اخر بارداري لحظه شماري ميكردم كه سارام رو در اغوش بگيرم. روز تولدم مطمين بودم كه معجزه زندگي ام رو در اغوش ميگيرم، هرچند باورم نميكردن و با خواهش به بيمارستان رفتيم. بعد از انتظار هفت ساعته قشنگترين اتفاق زندگي افتاد و خدا بهم ساراي مومشكي خنده روم رو داد. وجود سارا تو اين پنج سال برام همدم و همراه با كلي انرژي و حس هاي متفاوت بوده. عشقي كه با اينكه هنوز كوچكه خوب ميفهمه، حس هام رو ميگيره و بزرگتر از سن اش باهام همراهي ميكنه. تو بازي هاش، تفريح هاش، كارتون هاش، نقاشي هاش ساعت ها و ساعت ها ميتونم غرق بشم و كودكي كنم. باهم مسير مهد رو گپ بزنيم، پارك بريم، خريد بريم، با دوستامون بگرديم و بهم شادي بده و يادم بره تنهايي ادم ها چقدر بزرگ ه.
تو ٥ سالگي همه اين حس هاي قشنگ خوشحال ني ني ١١ هفته اي بوديم كه قرار بود با تولد بابايي اش، ارديبهشت دنيا بياد ولي قسمت اين جور پيش نرفت. خانه اش تو دلم ساخته شد ولي هيچ وقت صداي تپش هاي قلب اش رو نشنيدم كه مثل قلب كوچولوي سارا مثل اسب بتپه و دلم رو لبريز از زندگي كنه. لوبياي سحراميز ما نماند تا رشد كنه و درخت ارزوهامون رو به اسمان ها ببره تا از روزها و شب هاش با سارايي قصه هامون رو ادامه بديم. بگيم كه سارا دختر بزرگ مون ه، مهربون مون ه، اونم بپره وسط داستان و بگه اسباب بازي هاي بچگي اش رو بهش ميده، ميخواد داداش باشه كه تيم دختر و پسر خونمون ٢-٢ بشه و بابا هادي تنها نشه. نشد كه دختر مهربونم خوشحال بمانه و وقتي بابايي تو راه مهد بهش گفت زد زير گريه كه بي بي ميخواد ولي وقتي رسيد خونه منو بوس كرد و با لحجه قشنگ اش تكرار ميكرد: قربونش بشم مامان گلي ام رو! و من تند تند اشكام رو پاك ميكردم كه دل كوچولوش ناراحتر نشه!
ميگن قسمت ه. من اين قسمت زندگي رو با رفتن بابا فهميدم و پوست انداختم. الان بايد عجيب باشه براي عشق ١١ هفتگي ام اشك بريزم و اروم نباشم ولي نيستم. چون اول از همه براي سارا، از خون خودش همراه و پشتيبان از خدا ميخواستم. براي روزهاي كه سارا بايد معني طبيعت رو بفهمه كه قسمت ه روزي منم نباشم و خداكنه خواهر و برادري داشته باشه كه تو هضم زندگي همراهي اش كنه. تا باهم قد بكشن، خاطره بسازن، ريشه بگيرن و اميد ببندن.
خداجون به داده و ندادت شكر، كمكم كن قوي باشم و سرمشق پذيرش رو بازهم و بازهم زندگي كنم.